Μηνάς Λυριστής
Στα τέλη του 2019 αναθερμάνθηκε η συζήτηση στην Ελλάδα σχετικά με τον εμφύλιο στη Λιβύη, έπειτα από την υπογραφή του περίφημου μνημονίου συνεργασίας μεταξύ της Διεθνούς αναγνωρισμένης κυβέρνησης της χώρας (GNA) και της Τουρκικής Δημοκρατίας. Έκτοτε, εκατοντάδες αναλύσεις έχουν πραγματοποιηθεί στα ελληνικά μέσα, αναφορικά με τη νομιμότητα της συμφωνίας αυτής, τον επεκτατισμό της Τουρκίας, την δυσκίνητη ελληνική διπλωματία αλλά και άλλα επί μέρους ζητήματα.
Το παρόν κείμενο δεν έχει σκοπό να αφιερώσει χρόνο στα παραπάνω θέματα, αλλά αντίθετα να αναδείξει τρόπους και προτάσεις για την επιρροή της Ελλάδας στο μέλλον της Λιβύης. Πριν από αυτά όμως, ας ξαναδούμε ποιοι είναι οι δρώντες στην περιοχή, έτσι ώστε να γίνουν γνωστοί οι εξεταζόμενοι φορείς.
Ο Εμφύλιος στη Λιβύη σήμερα έχει τρεις δρώντες. Τη Διεθνώς αναγνωρισμένη Κυβέρνηση Σάρατζ (GNA), τις δυνάμεις του στρατάρχη Χαφτάρ (LNA) και τις αυτόνομες φυλετικές ομάδες κυρίως Βέρβερων. Οι φυλές αυτές κατοικούν στην έρημο και τα βουνά του νοτίου μέρους της Λιβύης, δεν έχουν συνοχή ούτε αξιόλογο οπλισμό και ο λόγος που συνεχίζουν να αποτελούν πόλο (αν και εξαιρετικά ανεπαρκή και αδύναμο) είναι επειδή καταλαμβάνουν αφενός ερημικές και δύσβατες περιοχές που δυσκολεύουν τακτικούς στρατούς να επιχειρήσουν, και αφετέρου επειδή είναι ήσσονος σημασίας την παρούσα χρονική στιγμή τα εδάφη που ελέγχουν.
Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου στο SLpress.gr