Κάποιοι άνθρωποι αναγκάστηκαν να φύγουν από τον τόπο που μεγάλωσαν.
Τον τόπο που έζησαν και δημιούργησαν.
Τον τόπο που πήγαν σχολείο, που ερωτεύτηκαν, που δούλεψαν, που ονειρεύτηκαν.
Και έφυγαν χωρίς τη θέληση τους, αναγκάστηκαν, δεν το διάλεξαν.
Μερικοί από αυτούς, χθες ναυάγησαν στα ανοιχτά της Μυκόνου. Οι περισσότεροι διεσώθησαν μετά από συντονισμένη επιχείρηση του Λιμενικού Σώματος, του Πολεμικού Ναυτικού, του Δήμου Μυκόνου αλλά και πολιτών που έσπευσαν τα ξημερώματα να συνδράμουν το έργο των αρχών.
Και τους αξίζουν συγχαρητήρια.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν αγνοούμενοι, μεταξύ των οποίων και παιδιά.
Για την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων που εορτάζεται σήμερα, δεν χρειάζεται να πω πολλά.
Οι συμπολίτες μου, που αντί να καθίσουν στον καναπέ, έτρεξαν στο χάραμα να βγουν στην φουρτουνιασμένη θάλασσα, για να σώσουν ανθρώπους από τον πνιγμό, είπαν την πιο σωστή κουβέντα:
«Μια δεύτερη ευκαιρία αυτοί οι άνθρωποι δεν την αξίζουν;»
Μπράβο ρε μάγκες!
ΥΓ. Οι φωτογραφίες είναι από τον διαδικτυακό λογαριασμό του Νικόλα Κουσαθανά.