Μεγαλώσαμε σε ένα νησί παίζοντας στις παραγκεριές και τα χωράφια.
Σε ένα νησί που καλημερίζαμε τον γείτονα με χαμόγελο.
Σε ένα νησί που ματώναμε για το μεροκάματο, μα το βράδυ κοιμόμασταν γεμάτοι.
Σε ένα νησί που γεμίζαμε τις πλατείες με χαμόγελα και ήχους χαράς.
Σε ένα νησί που ερχόταν το ηλιοβασίλεμα μ´ εμάς να το κοιτάμε με λαχτάρα.
Σε ένα νησί που τους επισκέπτες τους νιώθαμε σαν φίλους από παλιά.
Σε ένα νησί που αν είχες διαφορά, την έλυνες με τα λόγια στον γυαλό, παρέα με καφέ.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν, οι εποχές έφεραν νέα ήθη.
Μα στο κρεσέντο νεωτερισμού, δεν μπορείς να λες «ναι σε όλα», ούτε σιωπηρά να αποδέχεσαι μια νέα τάξη πραγμάτων που ποτέ δεν διάλεξες.
Χθες, επιβεβαιώθηκε ο κανόνας των τελευταίων ετών, που σημειώνει έναν ξυλοδαρμό Μυκονιάτη από κακοποιά στοιχεία βγαλμένα από ταινίες. Ένας ξυλοδαρμός ανά καλοκαίρι.
Κι εμείς αποσβολωμένοι κοιτούμε· άλλος κάτι γνώριζε παραπάνω, άλλος τ´ ακούει για πρώτη φορά.
Όμως το αποτέλεσμα είναι ίδιο.
Το νησί μας, το λυμαίνονται κακοποιοί και μαφιόζοι, αρνούμενοι να δεχτούν το «όχι» μιας κοινωνίας που απλά παρακολουθεί.
Άνθρωποι άγνωστοι σε εμάς, που γίνονται όμως «γνωστοί» μετά από κάθε χτύπημα τους.
Άνθρωποι που νομίζουν ότι με την άσκηση βίας, θα μας κάνουν να σιωπήσουμε.
Εμείς όμως δεν μάθαμε έτσι, και ούτε θα μάθουμε ποτέ.
Γιατί εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε μέλη συμμοριών.
Γιατί τα παιδιά μας θελουμε να μεγαλώσουν στον τόπο που μεγαλώσαμε κι εμείς, με τις ίδιες αρχές και τις ίδιες εμπειρίες.
Κάποιοι λένε πως το νησί πήρε στροφή στην ανομία και πως αυτό δεν αλλάζει.
Κάνουν λάθος. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η ψήφος τους στην ανοχή.
Η Μύκονος θα αλλάξει, και θα αλλάξει γιατί θα την φέρουμε ανάποδα, ώσπου αυτό το απόστημα να βρεθεί εκεί που αξίζει: Στη φυλακή.
Περαστικά στον συμπολίτη μας, περαστικά στο νησί μας.