Ένα από τα βασικά στοιχεία της αμερικανικής πολιτικής υπέρ των κυρώσεων στο Ιράν, είναι να τερματίσει τις “αρνητικές δραστηριότητες” (σύμφωνα με την Ουάσιγκτον) στη Μέση Ανατολή. Αυτές, περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων, την αρωγή προς τη Χεζμπολάχ, τη Χαμάς, των σιιτικών πολιτοφυλακών σε Ιράκ αλλά και Υεμένη.
Σύμφωνα με τις ΗΠΑ αλλά και αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες, η ιδανική λύση αποτελεί την αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν, ή έστω να υπάρξει ένας τέτοιος μετασχηματισμός του χαρακτήρα και των στόχων της εξωτερικής πολιτικής της Τεχεράνης, ο οποίος να αποτελεί καρπό ριζικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών.
Εάν τα παραπάνω δεν συμβούν, οι ΗΠΑ ελπίζουν πως η διακοπή των ταμειακών ροών του Ιράν θα το αναγκάσει να μειώσει ή να σταματήσει να βοηθά οικονομικά ή με άλλο τρόπο τους περιφερειακούς της συμμάχους. Έτσι, οι σύμμαχοι της Τεχεράνης θα αναγκαστούν να διακόψουν τους δεσμούς τους μαζί της, μειώνοντας σημαντικά την περιφερειακή της ισχύ.
Περιφερειακές φιλοδοξίες
Οι ΗΠΑ βασίζονται επιπλέον στην οικονομική δύναμη των Αράβων συμμάχων τους (κυρίως της Σαουδικής Αραβίας και των ΗΑΕ), οι οποίοι έχουν ίδια πολιτική με την Ουάσιγκτον αναφορικά με τον περιφερειακό ρόλο του Ιράν. Φυσικά, έχουν και αντίστοιχες περιφερειακές φιλοδοξίες, στοχεύοντας να προσελκύσουν εκείνες τους συμμάχους του Ιράν, μακριά από την Τεχεράνη.
Η Σαουδική Αραβία χρησιμοποιεί την οικονομική της βοήθεια προς το Ιράκ με σκοπό την περαιτέρω αποδυνάμωση του πόλου Βαγδάτης-Τεχεράνης, ενώ και τα ΗΑΕ δοκιμάζουν να απομακρύνουν τον Μπασάρ αλ Άσαντ, Πρόεδρο της Συρίας, μακριά από την Τεχεράνη.
Τίθεται όμως το εξής ερώτημα: Πόσο επιτυχής είναι αυτή η στρατηγική; Προκειμένου αυτό να κριθεί σφαιρικά, οφείλουμε να προσδιορίσουμε τις πηγές της περιφερειακής επιρροής του Ιράν, αλά και τη δυναμική της οικονομικής βοήθειας σε συνάρτηση με άλλους παράγοντες.
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr